Czyrak jest bakteryjny zapaleniem mieszka włosowego, wywołującym bolesny obrzęk skóry. Najczęściej występuje na owłosionej skórze, w okolicach narażonych na tarcie i ucisk, takich jak; twarz, owłosiona skóra głowy, kark, pachy i pośladki. Częściej zdarza się u mężczyzn niż u kobiet. Przyczynami powstawania czyraków są; nieprzestrzeganie higieny, zaburzenia immunologiczne, cukrzyca lub inne przewlekłe choroby, także złe odzywainie oraz kontakt z chemikaliami.
Czyrak może być wielkości ziarnka grochu lub znacznie większy. Jeżeli jest duży, zakażenie obejmuję zarówno mieszek włosowy, jak i otaczające tkanki.
Czyraki tworzące skupiska są nazywane karbunkułem lub czyrakiem mnogim. Jednoczesne występowanie czyraków w różnych okolicach ciała zwie się czyracznością. Dochodzi do niej wskutek przeniesienia bakterii z pierwotnego ogniska na ręczniku, nieumytych rękach lub przyborach do golenia.
Charakterystyczny wygląd pozwala na łatwe rozpoznanie czyraków. Ich powstawaniu świąd i łagodna bolesność. W miarę zbierania się ropy i powiększenia czyraka nasila się ból i wzrasta wrażliwość na dotyk. W typowym przebiegu w ciągu 2 tygodni lub krótszym okresie w centrum czyraka tworzy się biała lub żółta główka, która – jeśli nie dojdzie powikłań – samoistnie pęka, powodując opróżnienie ropy, a następnie zagojenie. Najczęstszą bakterią wywołującą czyraki jest gronkowiec złocisty.
Jeśli czyrak jest oporny na leczenie domowe, staje się coraz bardziej bolesny i zaczerwieniony, a przy tym towarzyszy mu gorączka i złe samopoczucie, należy zasięgnąć porady lekarza. Leczenie polega zwykle na podawaniu antybiotyków doustnie, niekiedy bywa także konieczne chirurgiczne nacięcie i drenaż ropy. Miejscowo stosuje się antybiotyki i opatrunek ze sterylnej gazy. Lekarz udziela dokładnych wskazówek, których należy ściśle przestrzegać do czasu całkowitego wyzdrowienia.